Op een maandagochtend in december schreef ik mij in voor de loting van de New York marathon. Tien procent kans, schijnt. Eigenlijk wilde ik die marathon niet eens perse lopen, want weinig origineel. Eind maart kreeg ik bericht dat ik was ingeloot! Toch wel ontzettend veel zin in!
In september zag ik dat er zoiets bestond als een Sub-elite. Om je daarvoor te kunnen kwalificeren moet je als vrouw een halve marathon onder de 1.27 hebben gelopen of een hele onder de 3.04 (als man onder de 1.18). En dan is het nog afwachten of er genoeg plaats is. Er zijn 50 plekken te vergeven. Anderhalve week voor de marathon hoorde ik dat mijn tijd op de halve marathon in Schoorl goed genoeg was voor een plekje bij de Sub-Elite van de New York marathon! En toen werd ik heel erg zenuwachtig. Mijn startnummer was 273 (van de ongeveer 70.000). Help!
Gelukkig, eenmaal in New York waren de zenuwen opeens helemaal weg en de nachten voor de marathon sliep ik heerlijk. We hadden dan ook een heel fijn hotel, aan Central Park vlak bij de finish.
Zondag 2 november. Marathon day. Om 5.00 op om om 6.00 bij de Sub-Elite bus (met toilet en WiFi) te zijn. Als enige Nederlandse samen met de Kenianen, een paar Canadezen, Italianen, een Deen en veel Amerikanen. Onder politie begeleiding op weg naar de start. Dat was al een ervaring op zich. Toen ik even later in onze – relatief- warme tent (het was 6 graden en het waaide flink hard!) aan de koffie zat, keek ik naar de Kenianen die samen aan een tafeltje zaten. Ogenschijnlijk ontspannen. Zij moeten vandaag echt presteren, dacht ik. Ik hoef eigenlijk helemaal niets. Niemand let op mij. Ik kan gewoon gaan lopen en genieten van het grote feest langs het parcours, 42 kilometer lang sightseeing. Wat een fijn idee eigenlijk.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Drie kwartier voor de start moesten we verzamelen en werden we als Sub-Elite groepje door de grote massa wachtende lopers naar de start geleid. Onze bagage werd in een busje gelegd en zou vlak na de finish in onze eigen tent weer klaar liggen. Nog even een beetje inlopen om warm te blijven in het startvak, een ongegeneerd gezamenlijk plasje met alle Sub-Elite dames vlak voor de startstreep op het asfalt en de race kon beginnen.
En wat een feest was het! Ik begon heel rustig de brug op, wind tegen. Ik wilde ontspannen lopen en alles om me heen meemaken. ( En 2 weken daarvoor was ik nog licht geblesseerd geweest, dus je kan maar beter voorzichtig beginnen.) Bij 17 km had ik toch echt een volle blaas. Hokje opgezocht. Trok ik in mijn haast een heel gemeen knoopje in de strik van mijn broek. Zeker anderhalve minuut later, kon ik weer verder (Arg!).
Werd ik de eerste helft nog veel ingehaald, de 2e helft niet meer. Dat gaf een goed gevoel, vanaf de Queensboro bridge naar beneden Manhattan in en alleen maar mensen inhalen. Aangemoedigd door duizenden mensen langs de kant. Mijn benen waren bij 25 km wel helemaal verzuurd, maar verder voelde ik me heel goed. De laatste kilometers door Central Park waren echt fantastisch. Ik kon er nog een klein een eind ‘sprintje’ uithalen en de klok stond stil bij 3.10.04. Een PR in New York! En ook nog eens heerlijk ontspannen gelopen. Alle clichés over New York bleken waar: wat een geweldige marathon. En wat een fantastische once in a lifetime ervaring!
(red: dit is een nieuw clubrecord voor de marathon bij de dames)