Eindelijk was het dan zover, het weekend waar iedereen al lange tijd naar uit keek, na maanden van voorbereiding en slapeloze, verwachtingsvolle nachten was het daar, het pupillenkamp in het voor ons o zo bekende Austerlitz. Maar een voor sommigen minder bekend gebouw en terrein, namelijk de Vos, een jeugdsentiment voor de aanwezige trainers. Voor de kinderen begon het feestje op zaterdagochtend maar de trainers waren vrijdag al van de partij voor de benodigde voorbereiding. Zaterdag 11 oktober om half 10 ging het los. De kinderen waren gearriveerd en de leiding was er klaar voor!
Snel de kamers zoeken, spullen klaarleggen, omkleden en hup naar buiten en na een korte introductie en de verdeling van de groepjes waren we klaar voor het eerste spel, het kennismakingsspel. Een spel waarbij er kaartjes verspreid door het bos hingen met omschrijvingen van pupillen, vervolgens moesten de groepjes bedenken om welk kind het ging en de naam zo snel mogelijk aan de leiding doorgeven om daarna op zoek te gaan naar het volgende kaartje. Nadat de meeste kaartjes goed beantwoord waren meteen door naar het volgende spel, het sokkenspel. Een spel waarin Ivo voor eeuwig bekend zal staan als de enige echte ‘ swarte sok’, en hij daarbij kinderen kon aftikken en zo hun gekleurde kaartje kon afnemen die zij naar de posten moesten brengen. Daarna kwam natuurlijk, niet geheel onbelangrijk, de lunch. Na de lunch begon de middag met op het programma de speurtocht en een survival run. Terwijl de trainers steeds chagrijniger werden, het regende namelijk en ja trainers zijn wat fragieler dan kinderen, bleven de kinderen vrolijk en wisten de trainers te motiveren, al liedjes zingend en wijsjes neuriënd liepen zij de speurtocht uit. Helemaal doorweekt van de speurtocht wisten zij zich daarna zelfs nog door de survival run heen te slaan met verbazingwekkend tijden. Snel droge kleren aan daarna en een kopje warme thee erbij. Eer iedereen terug was werd het zo langzamerhand tijd voor het uitgebreide avondeten, traditiegetrouw een bord soep met daarna een bord patat en een stuiterbal, en als klap op de vuurpijl, een ijsje.
Na het eten was het gelukkig weer droog geworden, en begon het licht te schemeren en dus tijd voor het avondprogramm
a. Het voor de A-pupillen het meest belangrijke en het meest mysterieuze onderdeel van het programma. De vraag luid dan ook altijd: ‘’is er dit jaar een dropping ja of nee?’’ Maar daarvoor kwam nog het dierengeluidenspel en dus werd hun geduld nog even op de proef gesteld. Bij het dierengeluidenspel zijn er een aantal trainers verstopt in het bos en doen verschillende dieren na waarna de kinderen deze dieren moeten zoeken en daarbij moeten bed
enken welk dier zij imiteerden. Toen de quiz, waarbij het draaide om het beantwoorden van vragen over atletiek en KAV. Daarna was het eindelijk zover, tijdens de quiz was alles uitgezet, de spooktocht kon beginnen! Voor de trainers vaak een bron van vermaak en inzicht, want de kinderen met de grootste mond blijken dan opeens het kleinste hartje te hebben. En na spooktocht voor de A-pupillen de langverwachte ‘’dropping’’. In verband met toekomstige A-pupillen kunnen wij hier helaas verder geen omschrijving van geven. En daarna voor iedereen naar bed, maar het slapen….. liet nog lang op zich wachten.
De volgende ochtend waren de eerste kinderen al om half zeven wakker en werd het langzamerhand tijd voor het ontbijt. Net als voorgaande jaren kwam ook dit jaar de cross weer terug, en ook nog eerste van het programma, met wisselende afstanden voor verschillende leeftijdsgroepen. Het vervolg hierop was de zeskamp waarbij er onderling tussen de teams gestreden werd voor de meeste punten. Na het harde werken was het tijd voor de lunch en daarna het opruimen van de kamers en voor de trainers het doen van de afwas, met het gebruikelijke feestje in de keuken. Maar een kamp is niet compleet zonder het afsluitende levend stratego, en ook al was dit niet voor de punten, toch gingen de kinderen en ook nog sommige trainers, onder luide aanmoediging van Julia, er voor de volle 100% tegenaan. Toen naderde zijn kamp helaas zijn einde, alle tassen waren gepakt, de ouders begonnen langzaam binnen te stromen en het enige wat restte was de prijsuitreiking waarbij het roze groepje er dit jaar met de prijs vandoor ging. Alle kinderen gingen langzaam weg, waarbij sommigen op de een andere manier het clubgebouw niet los konden laten en nog gedoe hadden met tassen. De trainers namen de enorme hoeveelheden vergeten spullen ( die op te halen zijn bij de trainers op de baan) weer mee. Dit kan nog steeds! Iedereen ging vermoeid, maar helemaal voldaan richting huis aan. Wij hebben het als trainers ontzettend leuk gehad en hopen volgend jaar weer zo veel mogelijk kinderen weer te mogen verwelkomen in Austerlitz. In ruil hiervoor zullen wij weer proberen er een topkamp en een geslaagd kamp van te maken. Hopelijk tot volgend jaar!